Zaburzenia lękowe u dzieci i młodzieży- indywidualne sposoby podejścia do problemu.
Lęk sam w sobie jest istotnym czynnikiem chroniącym nas pod względem uwarunkwań gatunkowych.
Stanowi ono naturalne uczucie w sytuacji zagrożenia, wysyłając odpowiednie informacje do mózgu, celem zwiększonej produkcji dopaminy, adrenaliny i kortyzolu – aby uchronić się przed ewentualnym zagrożeniem stosując ucieczkę lub poprzez walkę o przetrwanie.
Lęk sam w sobie, jak widać, nie jest czynnikiem patogennym, staje się nim dopiero wtedy, gdy uniemożliwia on nam normalne, codzienne funkcjonowanie.
Zaburzenia lękowe u dzieci i młodzieży- a więc u osób młodych, u których w okresie dojrzewania, dochodzi do bardzo wielu i złożonych przeobrażeń samego mózgu i CUN- stanowią wyzwanie zarówno dla lekarzy psychiatrów, lekarzy rodzinnych, , nauczycieli, ich wychowawców i samych rodziców.
Świat dziecka czy nastolatka zawsze będzie skomplikowany do pojęcia przez osoby dorosłe, wszególności dlatego, że każdy jest sam w sobie niepowtarzalny i wyjątkowy.
Każdy z nas ma inne postrzeganie rzeczywistości a właśnie ten czynnik, bywa najczęstszą przyczyną powstawania zaburzeń lękowych.
O samych zaburzeniach można mówić, gdy obiektywna rzeczywistość nie stanowi zagrożenia dla dziecka, jednak przez nie samo jest ona za taką uważana.
Zaburzenia lękowe, można podzielić na kilka grup, ale ich wszystkich wspólną cechą jest wewnętrzny i chroniczny lęk, uniemożliwiający codzienne, normalne funkcjonowanie a jednocześnie postępujący z upływem czasu.
Przycznyn powstawania tego rodzaju zaburzeń jest bardzo wiele, ale najczęściej zalicza się do nich, m.in. depresję, zażywanie środków odurzających, powstają również, jeszcze nie sprawdzone empirycznie hipotezy, że mają one swoje źródła w uwarunkowaniach genetycznych.
Jednak niezależnie od genezy powstania tego zaburzenia, dotknięte nim dziecko powinno być otoczone opieką lekarza psychiatry, który poprzez odpowiednią terapię i ewentualnie wdrożone leczenie farmakologiczne, poprawi jego nastrój, ustabilizuje lęk celem jego eliminacji.
Nauczyciele powinni podchodzić do tego dziecka z empatią, widząc w nim przede wszystkim cierpiącego człowieka a rodzice otaczać miłością i większą uwagą.
Żaden środek farmakologiczny nie zastąpi kontaktu z drugim człowiekiem, który ma fundamentalne znaczenie dla leczenia i wyzdrowienia człowieka który szczególnie zasługuje na pomoc ze strony dorosłych.
