Język polski- rozpoznanie dysleksji oraz indywidualne podejście do ucznia.

Dysleksja, szczególnie w okresie dojrzewania, rozpoczęcia i kontynuuacji edukacji szkolnej, jest dla dziecka nie tylko wyzwaniem do pracy z logopedą lub lekarzem ale także powodem wstydu- inne dzieci najczęściej nie rozumieją tego problemu i wyśmiewają dotkniętego nią ucznia.

Pierwszym, podstawowym krokiem wychowawcy, pedagoga szkolnego lub innego nauczyciela oraz obowiązkiem szkoły, jako instytucji, jest uświadomienie młodzieży, że ich koledzy czy koleżanki, nie są winne powstałej chorobie. 

W nauce, szczególnie w medycynie, istnieją jedynie hipotezy na temat powstania dysleksji u dziecka. Sama przyczyna nie została nigdy empirycznie udowodoniona, co byłoby przełomem w walce z tą chorobą.

Wiele hipotez badawczych uważa, że dysleksja ma swoje źródło w negatywnie uwarunkowanym chromosomie 6 i genu o nazwie gen DCDC2.

Wiemy też, że u osób, u których została zdiagnozowana dysleksja, w porównaniu z osobami zdrowymi, stwierdza się  inny rozkład aktywności części mózgu w okresie zmian- wynikających z dojrzewania- w czasie wykonywania różnego rodzaju prostych zadań językowych.

Samo rozpoznanie dysleksji nie jest trudne- wystarczą proste testy psychologiczne aby wykryć zaistniały problem. 

Nauczyciele również sami mogą dostrzec pierwsze, niepokojące sygnały świadczące o powstaniu czy rozwoju tego schorzenia.

Należą do nich między innymi takia sytuacja jak np.

– niechlujny  charakter pisma ich dziecka, jak również wyjeżdżanie z poza linijek w czasie pisania, częste mylenie liter oraz ciągłe błędy w zeszytach- jest to alarmujący sygnał, że u dziecka może rozwijać się to schorzenie.

Dzieci z dysleksją mają trudności z czytaniem. Czytany tekst analizują  bardzo wolno i w sposób  bardzo niepewny. W czasie czytania dyslektycy często przekręcają słowa, zamieniają miejscami głoski w poszczególnych wyrazach, nie potrafią też dzielić wyrazów na sylaby. Na dodatek takie dziecko z rozpoznaną dysleksją ma też problem ze zrozumieniem czytanego tekstu, wstydzi się  czytać głośno, np. przy całej swojej klasie. 

Dlatego dysleksja bywa dla ucznia nie tylko bardzo poważnym problemem rozwojowym ale niepotrzebnym poczuciem wstydu. 

Jak zatem leczy się dysleksję ?

Jeśli u dziecka po wizycie w poradni psychologiczno-pedagogicznej zostanie stwierdzona dysleksja, wtedy dziecko powinno wykonywać zarówno w szkole, jak i w domu specjalne ćwiczenia, dzięki którym będzie ćwiczyło pisanie i czytanie. W szkole, taki uczeń powinien mieć ustalony  indywidualny tok nauczania, aby nauczyciel mógł poświęcić mu więcej czasu. Warto podkreślić że, dzięki zajęciom indywidualnym, dziecko nie czuje się skrępowane i łatwiej jest mu się uczyć i skupić, bowiem nie ma wokół niego kolegów, którzy czasami  potrafią być bardzo niemili i  mogą pozbawić  chęci pracy nad sobą kolegi zmagającego się z tym problemem.

Warto także podkreślić, że indywidualny program nauczania, podobnie jak prywatne korepetycje, przynoszą wymierne korzyści- jeżeli dziecko pracuje indywidualnie w domu pod nadzorem adekwatnej i życzliwej osoby, posiadającej odpowiednie uprawnienia, proces nauczania przebiega znacznie szybciej i efektowniej, co przekłada się na zaoszczędzony stres i czas.