Zerwanie z partnerem – dalszy opis

– Plan Numer Dwa: świętoszek

– 1. Żadnego flirtowania. Nie tylko nie wolno ci flirtować, ale nawet sprawiać wrażenia, że flirtujesz. Nie zatrzymuj się nawet, witając się z atrakcyjnym przedstawicielem płci przeciwnej. Gdy on lub ona mija cię, odwracaj głowę w drugą stronę.

– 2. Trzymaj na wodzy swoje emocje. Rozpaczaj z dala od biura. Jeżeli to konieczne, skorzystaj z pomocy terapeuty.

– 3. Skoncentruj się na interesach i daj wszystkim do zrozumienia, że koncentrujesz się na interesach. Nie zaszkodzi napomknąć tu i tam, że pracowałeś do późna po godzinach nad pewną umową lub wykonałeś daną pracę grubo przed terminem.

– 4. Rozpowszechniaj pogłoski o ustabilizowanym życiu rodzinnym. Opowiedz ludziom, że ty i twój współmałżonek planujecie wspólnie długie wakacje lub zamierzacie rozbudować dom. Jeżeli nie jesteś żonaty lub zamężna, w ogóle nie opowiadaj o żadnych związkach uczuciowych.

– 5. Nie wyjaśniaj nikomu swoich poglądów na temat zakończonego romansu, niezależnie od wszystkiego, zwłaszcza gdy ty i twój były kochanek nie żywicie wobec siebie przyjaznych uczuć. Powiedz, że był to błąd. To powinno wystarczyć.

– 6. Nie rób tego więcej.

Boli? Sycz!

Stado roślinożernych stworów tapla się na skraju bagna, szukając pożywienia. Dzień jest gorący, poruszają się ociężale. Robią to, co robią, w zwolnionym tempie, możliwym tylko wtedy, kiedy nie ma się żadnych, ale to żadnych spraw na głowie.

Coś się zmienia. Dziwny dźwięk, dziwny zapach. Coś jest nie w porządku. Niebezpieczeństwo! Głośny ostrzegawczy krzyk dobywa się z ich gardzieli, gdy rozbiegają się w poszukiwaniu kryjówek.

Narzekania i oskarżenia to nasze krzyki ostrzegawcze. Narodziły się jako sygnały obronne, ale wraz z pojawieniem się mowy przestały być sposobami reagowania na rzeczywistość i zamieniły się w narzędzia jej kształtowania.

Mózg Dinozaura powiada: „Kiedy dzieje się coś złego, niech dowiedzą się wszyscy – niech wytropią łobuza, przepędzą intruza, ukarzą grzesznika. Cierpienie w milczeniu nie jest cnotą”. Ta reakcja składa się w istocie z dwóch elementów: obwiniania i narzekania.

Kiedy popełnia się błędy w interesach, istnieje odruch, by poszukać winnego i ukarać go. Takie zachowanie sprzeciwia się postępowi, ponieważ uczymy się zwykle metodą prób i błędów. A jednak w wielu sytuacjach zachowujemy się tak, jakbyśmy spodziewali się próby i sukcesu albo próby i kary. Obarczanie winą to działanie destrukcyjne, tak w skali przedsiębiorstwa, jak i jednostki.